De wet van geen verrassingen

Soms is er reden tot ontevredenheid. Er wordt zelfs wel eens gedemonstreerd. In de Japanse samenleving worden verrassingen niet gewaardeerd en daarom wordt alles zorgvuldig geregeld. Demonstraties zijn daar geen uitzondering op. De foto hierboven laat vijf politiemensen zien op een tiental demonstranten en vijf man publiek.


Zondagmiddag. Langs een overigens vrijwel lege hoofdweg ziet het blauw van het blauw op straat. Een megafoon tettert onverstaanbare maar opruiende geluiden.


Een demonstratie wordt opgetuigd. Een hoop ME, toeschouwers, spandoeken. Maar waar zijn de demonstranten? En hoezo ME? Bestaat hier een kraakbeweging dan? Of hooligans?

Ah, daar zijn ze! Die met die witte helmen op zijn de demonstranten. De rest is publiek.

Vergis je niet in die man links naast de vlag. Dat masker... dat is vanwege de verkoudheid.

Het is een klein groepje. Bedroevend eigenlijk voor de organisatoren. De spandoeken links op de foto vormen de kop van de stoet (!). Er zijn meer toeschouwers en meer ME-ers dan demonstranten. Misschien durft niemand. En zij die wel durven blijven liever anoniem onder een witte helm met een doek voor de mond. Waar gaat dit heen?

Nee, dan is de bijdrage van de plietsie aan deze optocht toch duidelijk beter geslaagd. Zo'n praalwagen met zwaailichten en megafoon, en vooral dat balkonnetje met wel vier ME-ers in vol tenue! Die gaan er vast met de eerste prijs vandoor.

In de tweede (geblindeerde) wagen zit een mevrouw zich vreselijk boos te maken achter de microfoon. Het gekrijs is eerlijk gezegd niet erg wervend.

En het publiek loopt dan ook niet echt warm voor deze zaak.

Tijd voor een close-up. De demonstranten lopen strak tegen elkaar aan. Schouder aan schouder, mannetje aan mannetje. Politieagenten vormen de buitenste laag met een armlengte onderlinge afstand.

De demonstranten zijn zo dicht opeengepakt dat lopen slechts mogelijk is door te marcheren (foto onder). Een tweede serie agenten op een meter buiten de groep vrijwaart de demonstratie van nabijheid van ander verkeer.

De hele stoet in beeld.

En zo gaat de optocht verder. Het getetter galmt onder de Metropolitan Expressway. De demonstratie is geslaagd want een hoop geschreeuw is gehoord. De politie is tevreden want er zijn geen verrassingen geweest. De straat was leeg en is weer leeg. En het bleef nog lang heel rustig in de stad.

Pachinko パチンコ

Het besturen van een ruimteschip is geen kleinigheid. Je hebt er uitgebreide grondstations voor nodig met fantastische apparatuur. Grote zalen vol met zoemende machines en stille mensen. Japan is een ruimtevaartnatie zo lijkt het. Grondstations kom je in vrijwel elke stad tegen.


Pachinko

In onafzienbare rijen bedienen mensen de knopjes.
Captain Getsiyaki kijkt toe. Eigenlijk is er voor hem geen tijd om naar huis te gaan.


Pachinko


Pachinko

En wat zo gek is: je hoort een vreselijk kabaal. De machines maken geluiden alsof het flipperkasten zijn. Game-geluiden alom. Oorverdovend. Hoe kunnen mensen geconcentreerd werken in deze omstandigheden?



En wat zijn dat voor mandjes met stalen knikkers? 1000 Yen per mandje...wat is dit? Acht mandjes dat is eh...ruim 50 euro....

Dit is ruimteschip Pachinko. Het neemt je mee naar de andere wereld. De virtuele wereld. Duizenden kogeltjes knikkeren over het Galtonbord. Ingebouwde videoschermen hypnotiseren het brein. Een bedienbaar flippertje creëert een laatste illusie van grip op het bestaan. Het alomtegenwoordige geluid maakt ontsnappen onmogelijk. Er is geen aardse wereld meer voor te stellen.

Welkom in Japan's gokverslavingsindustrie. Pachinko is een eenflipperige bandiet. Er zijn redenen om uit het dagelijkse bestaan van Japan te willen ontsnappen. Sommigen trippen in de Pachinko. Jammer dat we nog geen geluid op de weblog hebben, het is essentieel om de verdoving te kunnen voorstellen. Pas als je weer buiten staat besef je wat zich hier afspeelt.

Gokverslaafden worden hier gemolken. Kansspelen voor geld zijn hier verboden. Daarom dat knopje met ogenschijnlijke invloed. Dan lijkt het een behendigheidsspel. En je kunt alleen merkwaardige prullen winnen. Da's immers niet illegaal. Net zomin als het bedrijfje een paar straten verderop waar die merkwaardige prullen verkocht kunnen worden bij een loket, tegen een vaste koers.

Zoals met alle verslavende waar: nooit aan beginnen. En echt waar: wij waren er alleen maar om te kijken.

Met dank van Harold en Carla voor de foto's uit dit 'paradijs'.

Sumo

Sumo
Sumo is een wonderlijke sport. Bij sport denken we immers al gauw aan afgetrainde gespierde mensen. Niet bij sumo. Twee kolossale mannen vliegen elkaar aan...

Sumo wrestlers
Er zijn een paar grote sumotoernooien per jaar en op de dag zelf is het rond het speciale sumostadion groot feest. Je komt de sumoworstelaars op straat tegen en in het station. Het toernooi duurt een paar dagen en begint met de laagste posities op de ranglijst. De plaats op de ranglijst wordt bepaald door het aantal wedstrijden en toernooien en het aantal overwinningen.

Sumo wrestler
Het knotje in het haar is heel bijzonder. Zolang als de worstelaar aan zijn carriere werkt draagt hij dit. Pas op een bepaald niveau van sumo mag dat. Als de worstelaar pensioneert (ergens in zijn dertig) wordt het haar ritueel afgeknipt door worstelaars en meesters uit dezelfde sumoschool. Het ritueel is een emotionele gebeurtenis en menig sumoworstelaar eindigt zijn loopbaan in tranen.




Sumo is met recht een groot gebeuren. Sumoworstelaars staan in hoog aanzien. Ze hebben een status die vergelijkbaar is met die van megapopsterren. Met de bijbehorende hysterische meisjes. Het beeld van de zware mannen is wereldberoemd en in Japanse beeldende kunst vaak weergegeven.


Overigens zijn de sumoworstelaars de enige dikke Japanners die je tegenkomt. Laten we zeggen dat we eens per maand een dik iemand op straat zien. Dan hebben we het er de volgende dag nog over. Overgewicht is hier een volstrekt onbekend fenomeen.




De ring heeft een diameter van vijf meter. De spelregels zijn simpel. De eerste die een voet buiten de ring zet of de grond raakt met iets anders dan een voet is af. Er zijn ook nog punten te verdienen maar we weten niet hoe dat moet.
Het is nog vroeg in het toernooi en de (duurdere) plaatsen rond de ring zijn nog niet allemaal bezet.


Voordat ze elkaar aanvliegen is er een heel ritueel van stappen, stampen, elkaar ontmoeten, intimideren enzovoort. Dit neemt al gauw 90% van de tijd in beslag maar is een integraal onderdeel van het gevecht. Wij westerlingen snappen dat vaak niet zo goed en vinden het maar saai. Als je op Eurosport naar sumo kijkt knippen ze dit deel er meestal uit. Zonde want het is spannend en mooi.


In de ring zie je ook de scheidsrechter. Rondom zitten medescheidsrechters, officials en assistenten.


De kunst is dat de worstelaars elkaar op exact hetzelfde moment aanvliegen. Matte heet dat. Het vergt uiterste concentratie. Op een ongelijke start staan stevige sancties, tot en met geldboetes aan toe. En het is weer reuze Zen natuurlijk. Zen gaat immers om het moment van nu en niets anders.

Het sumostadion is bepaald niet klein. De plaatsen direct rond de ring zijn het meest gewild. De ring is gemaakt van leem met een ring van gebonden rijsthalmen. Boven de ring hangt een dak dat grote gelijkenis toont met het dak van een shintoschrijn. De ring is heilige grond. Om die reden is het niet toegestaan om in de gangpaden die diagonaal door de zaal lopen foto's te maken.

Wij hadden plaatsen hoger in de hal, op gewone stoelen. De plaatsen beneden bestaan uit een plek op de vloer met een plat kussen van 90 x 90 cm (dat is een halve tatami, een standaardmaat in Japan).










De feitelijke fysieke ontmoeting duurt meestal maar een paar seconden.


Een gevecht van een minuut is zeer uitzonderlijk en leidt natuurlijk tot een uitzinnig publiek.


Degene die het dichtst bij de rand staat is niet altijd de verliezer. De kunst is dan om dusdanig uit de weg te gaan dat de ander zijn balans verliest en een stap moet zetten. Buiten de ring natuurlijk.. en dan ben je af. Het is dus spannend tot het allerlaatste moment. Voor de T'ai Chi liefhebbers: het is pure Push Hands.


Later in het toernooi: de hogere rangen van de sumoworstelaars komen op. Ze dragen prachtige schorten, handgemaakt en bijzonder kostbaar. Het is een enorme eer als je op dit niveau bent.




De allerhoogste draagt een witte gordel die gemaakt wordt door samenwerkende sumoworstelaars uit dezelfde school. Voor elk toernooi wordt een nieuwe gordel gemaakt.


De zaal zit ondertussen goed vol. En het is een uitje voor iedereen.
Eten en drinken neem je gewoon mee. Een toernooi duurt immers meerdere dagen.




Het laatste gevecht van vandaag. Morgen de finale.
Op televisie verder kijken want er waren geen kaarten meer te krijgen.


En alweer was er iemand af....