Op 14 mei 1972 las ik in de Taptoe dat Japanners zo reuze bedreven zijn in het miniaturiseren van alles. Dat weten we natuurlijk van alle elektronica maar ondertussen passen ook hondjes gewoon bij de boodschappen in de tas.
Ook parkeerplekken zijn hier niet groter dan nodig is. Op zich prettig want onder het huis van Eiichi moet ook een parkeerplek komen en het is erg passen en meten met de beschikbare hoogte. Hier zijn we op onderzoek in de buurt. Eiichi is net iets langer dan 1 meter 60.
Ter gelegenheid van kerstmis (!) kreeg ik bij de Starbucks een traktatie. Een portie mousse ter grootte van mijn duimnagel. Om het groter te laten lijken is er een passend lepeltje bijgedaan. Het feest is compleet als je er overheerlijke Starbucks koffie bij krijgt, ook op schaal. In een eierdopje. Het was echt precies wat nog ontbrak naast mijn Café Latte Tall.
De vork op deze foto is een gebaksvorkje. Het melkkannetje is geschikt voor één kopje koffie. Net als zo'n plastic cupje. Je weet wel. Nee, zo'n kleine waar je er altijd twee van nodig hebt.
Daarom gebruikten ze waarschijnlijk vroeger de duim als eenheid in plaats van centimeters.
Maar echt wel groter dan een vingerhoed!
Tijd voor een filmpje over grote mannen en kleine omstandigheden.
(Klik op de afbeelding en dan op de afspeelknop. Het downloaden neemt wat tijd in beslag.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten