Op excursie naar Kyoto

Zaterdagochtend 7 oktober 2006. Station Tokyo.
Nog niet iedereen is er.


Per supersnelle Shinkansen Nozomi naar Kyoto. Twee en een half uur reizen.








In Japanse traditionele architectuur is de overgang van binnen en buiten heel diffuus.


De paden in de tuin vergen aandacht tijdens het lopen. Als je dan ergens arriveert en weer op kunt kijken is het beeld een verrassing. Paden zijn om die reden zo gemaakt. Ze reinigen je waarneming zodat je met een frisse blik naar het volgende moois kunt kijken.


Japans ontbijt in een Ryokan, een hotel in Japanse stijl. Een van de studenten was jarig.


Professor dr. Geeta Mehta en studentassistent Hiro. Geeta Mehta is Indiase, studeerde aan Columbia University in New York en woont nu in Tokyo. Zij werkt in Tokyo, India en de VS en heeft een paar prachtige boeken over Japans wonen gemaakt.


Sommige studenten hadden het de avond ervoor wat laat gemaakt.




Vanwege het lange weekend waren er veel dagjesmensen op de been.
De reeen bij de tempel zijn wat minder schuw dan gebruikelijk...


In deze tempel (de grootste houten constructie van de wereld) staat de grootste Boeddha van de wereld.


Uitgerekend dit weekend was de professor haar stem kwijt. We moesten om de beurt voorlezen uit de reisgids.


De tempelwachter trekt een vies gezicht naar... een maquette?




Poorten bij tempels en paleizen hebben robuuste drempels. Ook hier is het de bedoeling dat je oplet bij waar je stapt om daarna met een frisse blik weer op te kijken en verrast te worden door het nieuwe beeld.


Nee, het ligt niet aan uw beeldscherm dames en heren.




Ruimte voor wensen en berichten bij de tempel.