Kowai 怖い

Het eerste hele Japanse zinnetje dat ooit op deze weblog verscheen was "Kawai desunè!". Het betekent: "Goh, wat schattig hè?". Het was ter gelegenheid van de microscopische hondjes in modieuze outfit.
Dus even samenvatten les 1 Japans: 　可愛らしい　kawai = schattig.

Nu les 2. Het nieuwe woord van vandaag: kowai. Kowai lijkt qua klank nogal op kawai maar qua betekenis is het volstrekt het tegengestelde. Zoiets als eng of griezelig of alles wat vooral niet schattig is.



Afgelopen woensdag in Roppongi, een buurt ten noorden van ons. Een hoop lawaai uit een luidspreker. Alweer een demonstratie? De politie heeft een wegversperring uitgerold. Die wegversperringen staan hier op diverse plekken opgevouwen op een hoekje van een kruising. Ik vermoed dat ze er staan vanwege het grote aantal ambassades en regeringsgebouwen in deze stad. Nog nooit zag ik er een aan het werk. Tot nu dus.


Een zwarte bestelbus met een megafooninstallatie op het dak. Aan de microfoon iemand die zicht zo te horen vreselijk kwaad maakt. Een politieagent praat met de man. Je hoort alleen de bestuurder keihard door de hele buurt galmen. Hij mag er duidelijk niet door. Het verkeer loopt behoorlijk vast.



We hadden wel eens gehoord van zwarte busjes van hypernationalistische groeperingen die met veel lawaai door de stad rijden. Dit blijkt er een te zijn.



Morgen is het nationale feestdag. Ja alweer. Dit keer gaat het om ...eh... zoiets als de oprichtingsdag van Japan. Lang weekend dus en een field day voor de nationalisten. Vandaag trof ik dit busje bij een station. Veel herrie, maar niet uit de auto. Aan de overkant van de straat, bij het station wapperen vlaggen en staat iemand te schreeuwen in een megafoon.

Vier man. De leider op een schavotje. Kleding en symbolen behoeven geen uitleg lijkt me.

Mijn aanwezigheid had een ontregelende werking op deze betogers. De tweede man trok een mobiele telefoon met camera als antwoord op mijn camera. Kennelijk een poging om me te intimideren, maar de mijne is toch echt groter...

Ook de baas was kennelijk wat afgeleid. Het volume van het geschreeuw werd in ieder geval minder toen-ie me zag.

Waar gaat het deze mensen om? Het zijn nationalisten. Je kunt je afvragen wat er voor nationalisten nog te behalen valt op een eiland, maar toch het zijn nationalisten. Een oud thema zijn de Kurillen, een eilandenketen die van Japan naar Rusland loopt en waar beide landen aanspraak op maken. Een tweede onderwerp is Amerika. Daar stond deze Adolf-adept zich druk over te maken. Sinds de aanloop naar Pearl Harbour en ook na de nederlaag in 1945 blijft Amerika een mikpunt. De derde bron van ergernissen is de buitenwereld in het algemeen. Geklaag over teveel buitenlandse films op tv, kinderen die geen behoorlijk Japans meer zouden spreken enzovoort.

Japan heeft een wisselende relatie met de buitenwereld. Eeuwenlang wisselden perioden van totale afzondering en perioden met intensieve handel met andere landen elkaar af. Gedurende de Edo-periode van 1600 tot 1868 was Japan gesloten. Alleen Nederlanders mochten op een eilandje bij Nagasaki komen om daar handel te drijven. De Portugezen waren weggestuurd, alle anderen werden geweigerd. De reden: de Nederlanders waren de enigen die het christelijke geloof niet kwamen opdringen. In 1868 begon de Meiji periode. Onder dreiging van Amerikaanse oorlogsbodems opende Japan de handel met het buitenland. Op zich verstandig want het risico op kolonisatie was levensgroot. De buitenwereld wist niet dat Japan militair heel zwak was. Na 1868 timmerde Japan enorm aan de weg en pretendeerde een koloniale macht te kunnen zijn. Vandaar ook de inval in Mantsjoerije, de expansie in zuidoost-Azië en de inval in Indonesië.

Terug naar Tokyo vandaag. Vier man voor het station dus. Een toeschouwer naast me vroeg of ik het Japans verstond. Ik zei maar 'ja'. De man zei zoiets als dat deze nationalisten nogal excentriek zijn en verontschuldigde zich voor deze vertoning.

Oefening Japanse les van deze keer: Welk bijschrift hoort bij deze foto?

1. Kawai desunè?
2. Kowai desunè?