Rust

De enige zekerheid in ons leven, de dood, maakt geen uitzonderingen. Ook in Japan overlijden mensen. Naast ons appartement (dat bruine gebouw, 5e verdieping) is een begraafplaats. Hoewel, begraafplaats is misschien niet het juiste woord. Overledenen worden gecremeerd en de as wordt bijgezet in een columbarium.




Elke familie heeft een eigen columbarium. Soms ook wordt een deel van de as bijgezet in een columbarium van het bedrijf waar de overledene heeft gewerkt. Een columbarium van Japans natuursteen is vaak mooi verweerd (zie links op de foto). Lokaal natuursteen is nogal zacht en poreus door de vulkanische oorsprong. Steeds meer families kopen een columbarium van graniet dat geïmporteerd wordt vanuit China (rechts).


Columbaria worden door de familie verzorgd en met water gereinigd.
Water wordt neergezet (koffieblikje) en bloemen worden ververst. Ook wordt wierrook aangestoken. Rook heeft reinigende en conserverende eigenschappen.


Columbaria worden door tempels beheerd. Oudere religies zoals Shinto hadden geen dodencultus en dat was best lastig. De komst van het Boeddhisme bood uitkomst. Boeddhisme ziet het leven op aarde als een schakel in een lange keten en heeft wel rouwrituelen.


Het onderhouden van het columbarium is mooie vorm van omgang met de dood. De verweerde columbaria herinneren ons ook aan onze eigen vergankelijkheid. De hang naar het perfecte wordt dan ook wel gezien als een symptoom van angst voor de dood. Japan kent van oudsher bewondering voor het kwetsbare en waardeert juist tekenen van veroudering. Wat dat betreft is dat glanzende onaantastbare graniet eigenlijk jammer.




Als je overlijdt krijg je van een priester een heilige naam. Die naam wordt op een houten lat geschreven. De latten bij het columbarium geven dus aan wie hier hun rustplaats hebben. Als de latten verweerd zijn laat de familie ze vernieuwen door de priester. Families met een sterke familieband kun je daaraan herkennen. Het columbarium ziet er tip top uit.

Stating the obvious

In Omotesando, the well known fashion street, fellow student Jared Walck spotted this sign.
"Oh come on now...," he said, "that's common sense".

More of Jared's pictures can be found at:
http://community.webshots.com/user/farkthatshark87

Feestdag

Donderdag was nationale feestdag. We weten niet meer waarvoor ook alweer.
Enfin, we hadden vrij en Eiichi kwam een dagje langs, met heerlijke kastanjetaart.


Bij de Tokyo Dome ( u weet wel, het honkbalstadion waar Madonna optrad) staat de meest waanzinnige achtbaan van de wereld. Daar moesten we natuurlijk in. De achtbaan gaat dwars door het reuzenrad heen(!). De hele baan staat trouwens naast, tussen, in, op en door gebouwen heen. Voor echte thrillseekers: This is the place to be!


Bij de eerste ronde ga je door een gat in de gevel, bij de tweede ronde tuimel je over het gebouw, langs de gevel, over de straat en terug naar af.


Zaterdagavond bijkomen. Frank heeft weer voortreffelijk gekookt.


Het belangrijkste kenmerk van goed eten: heel gevarieerd...


...en heel lekker!

Dagje dagelijks leven

In de krant (de Japan Times) staat een stuk over de komende verkiezingen in Nederland.


Zondagochtend, Frank's ogen gaan net open. Nog bijkomen van de avonturen met Loes en Carla en nagenieten van hun goede zorgen. Dankzij die meiden hebben we voortaan treefjes (onderzettertjes)! Tot nu toe gebruikten we wat kartonnetjes uit de papierbak maar dat is natuurlijk geen leven voor een mens. Ook hebben we nu hele mooie bolle slingers (zie de bureaulamp). Die hagelslag midden op tafel komt van Harold. Verder hebben we een aanzienlijke voorraad pepernoten van de Sint gekregen. En twee chocoladeletters. En speculaas.


Zondagmiddag is er een herfstfestival op de universiteit. Alle clubs laten zich zien en verzorgen ook iets lekkers. Hier mijn vriendjes van de Kyudoclub (boogschieten). Ze maken hier okonomiyaki in poffertjesvorm. Ik geloof dat het harayaki heet. Er is nog geen gerecht dat getsiyaki heet...


Japans studeren: via internet kun je de spreek- en luisteroefeningen van de universiteit doen. Heel handig. De computer vervangt alle andere geluidapparatuur. En inderdaad, de notebook doet het weer! Het heeft alles bij elkaar twee maanden geduurd. Ik zal niet in detail treden maar een tip voor alle Windows XP gebruikers: zorg dat je een goede recovery dvd hebt! (dat is iets heel anders dan een back-up).
Heel veel dank voor alle logistieke steun en adviezen en kraakprogramma's enzo bij het repareren van de notebook voor:
Leslie Kramer, Harold Rink, Ton Roosendaal, Elly Gabi Hu-a-ng, Carla Peters, Doug Ashmore, Robert Senden en na veel vijfen en zessen ook de leverancier van de notebook.


Frank kookt weer heerlijk, zoals alle dagen. In de deuropening naar de slaapkamer hangt onze nieuwe Noren, zo'n minigordijn. Gekregen van Harold, met een heel mooi origami kraanvogelmotief. Noren klinkt nogal Ikea maar is zeer Japans. Bijna elk restaurant, elke winkel en elk huis heeft een noren hangen. Als het namelijk zo warm is wil je dat de wind vrij spel heeft. Een beetje privacy is ook niet weg en daarom is de noren uitgevonden. Het heeft dus weinig met boze geesten te maken, tenzij je de ogen van de buren daarvoor aanziet.

Theeceremonie

Op zondag gaan we met Loes en Carla naar een thee ceremonie in Happo-ën (dat is een park bij ons om de hoek).


Theeceremonie vindt plaats in een theehuis. Een theehuis is de basis van de Japanse architectuur. Een van de belangrijkste historische gebouwen in Japan is een theehuis van circa vijf vierkante meter. De traditionele bouwstijl heet ook Theestijl.


Theeceremonie is een bijzondere gebeurtenis. Het uitvoeren van de ceremonie vergt jaren oefening en is een bijzondere hobby. Deze mevrouw doet het al twintig jaar. En elke beweging is een klein wonder.






De thee is bitter en zacht. Er komt een zoete lekkernij bij om de smaak van de thee nog beter uit te laten komen.




We spraken Japans en Engels door elkaar.


De tokonoma is het 'belangrijkste' deel van de kamer. De kaligrafie en ikebana dragen bij aan de sfeer en sluiten aan bij het seizoen en de dag van vandaag.


Het zitten met gevouwen benen is geen sinecure. Langer dan tien minuten volhouden is een enorme prestatie. Af en toe wat scheef zitten helpt. Goed nieuws voor lange mensen: voor ons is het een stuk makkelijker omdat we op een gewone stoel al opgevouwen moeten zitten. Onze kuitspieren zijn daardoor langer. Dames die vaak op hoge hakken lopen daarentegen maken geen schijn van kans om dit te kunnen. Wie mooi wil zijn mag pijn lijden.


Belangrijk in een mooi huis is het uitzicht. Met behulp van de shoji (schuifdeuren met rijstpapier) wordt een uitsnede van het uitzicht gemaakt. Daardoor kijk je als het ware naar een levend schilderij. Bij slecht weer worden dichte panelen aangebracht.

Hondenleven

Modeafdeling in de hondenwinkel, met ook Chanel:












Woef!