Rust

De enige zekerheid in ons leven, de dood, maakt geen uitzonderingen. Ook in Japan overlijden mensen. Naast ons appartement (dat bruine gebouw, 5e verdieping) is een begraafplaats. Hoewel, begraafplaats is misschien niet het juiste woord. Overledenen worden gecremeerd en de as wordt bijgezet in een columbarium.




Elke familie heeft een eigen columbarium. Soms ook wordt een deel van de as bijgezet in een columbarium van het bedrijf waar de overledene heeft gewerkt. Een columbarium van Japans natuursteen is vaak mooi verweerd (zie links op de foto). Lokaal natuursteen is nogal zacht en poreus door de vulkanische oorsprong. Steeds meer families kopen een columbarium van graniet dat geïmporteerd wordt vanuit China (rechts).


Columbaria worden door de familie verzorgd en met water gereinigd.
Water wordt neergezet (koffieblikje) en bloemen worden ververst. Ook wordt wierrook aangestoken. Rook heeft reinigende en conserverende eigenschappen.


Columbaria worden door tempels beheerd. Oudere religies zoals Shinto hadden geen dodencultus en dat was best lastig. De komst van het Boeddhisme bood uitkomst. Boeddhisme ziet het leven op aarde als een schakel in een lange keten en heeft wel rouwrituelen.


Het onderhouden van het columbarium is mooie vorm van omgang met de dood. De verweerde columbaria herinneren ons ook aan onze eigen vergankelijkheid. De hang naar het perfecte wordt dan ook wel gezien als een symptoom van angst voor de dood. Japan kent van oudsher bewondering voor het kwetsbare en waardeert juist tekenen van veroudering. Wat dat betreft is dat glanzende onaantastbare graniet eigenlijk jammer.




Als je overlijdt krijg je van een priester een heilige naam. Die naam wordt op een houten lat geschreven. De latten bij het columbarium geven dus aan wie hier hun rustplaats hebben. Als de latten verweerd zijn laat de familie ze vernieuwen door de priester. Families met een sterke familieband kun je daaraan herkennen. Het columbarium ziet er tip top uit.