Jo, op skivakantie. Met de trein, tien uur reizen waarvan een fiks stuk met de shinkansen.
Hier zie je vier van Frank's beste vriendjes.
Ook onder het shinkansenperron blijkt een hele wereld te bestaan.
Het helpt wel hoor, zo'n hogesnelheidstrein. Zo wordt het platteland tenminste bereikbaar voor de uitgeharde stedeling. Wisten wij veel dat het al winter was... Het land blijkt ondertussen kaal en dor te zijn. Bij vertrek vanmorgen was het nog 12 graden. Waar het platteland echt plat is wordt rijst verbouwd.
Na de shinkansen verder met de boemel. Op weg naar Hokkaido, het noordelijke grote eiland van Japan. In de verte zien we de aanleg van de hogesnelheidslijn naar Hokkaido. De tunnel tussen Hokkaido en Honshu is al klaar. De Seikantunnel is de langste tunnels in de wereld. Nu rijden er nog boemels door. http://en.wikipedia.org/wiki/Seikan_Tunnel
Overstappen in Oshamambe. Echt winter. Hoewel we veel zuidelijker zijn dan Nederland is het hier veel kouder. De luchtstromen die bepalend zijn voor het weer hier komen vanuit Siberië. Dat zegt genoeg lijkt me...
Als je als architect even je benen gaat strekken valt van alles je op. De kleuren.
Een afgewaaid dak? Nee. Een uitbundige lokale collega dan?
Hoera, het hotel. Net als op de website.
Zoals in heel Japan: bij de ingang de schoenen uit en sloffen aan.
Hoewel het hotel er al twee jaar staat lijkt het nog beetje in de beginfase te zijn.
Wat opvalt is dat alles netjes schoon is. En het is er vergeven van de stofzuigers.
De wasmachine doet het alvast.
Hotel kamer in Japanse stijl. Slapen op futons op de vloer.
Tja, hoe noem je dit? Een kleinigheid...?
Massagestoelen zijn erg populair in Japan. Zo'n stoel masseert je volledig automatisch.
Dat voetending doet je kuiten. Ach en kijk, daar heb je weer zo'n stofzuiger!
De sneeuw is echt geweldig hier. Ze zeggen de beste van de wereld en we kunnen het niet ontkennen. Fantastisch!
Af en toe is het wel eens vervelend: die ongegeneerde beleefdheid. In de dagelijkse routine van de beleefdheidswedstrijden gebeurt het nogal eens dat niemand als eerste durft te gaan. Zo gaan heel wat liftzitplaatsen leeg de berg op. Terwijl wij maar staan te wachten...
We hebben weinig foto's van het snowboarden en skiën.
Zo'n knots van een camera om je nek is nu eenmaal geen vakantie meer...
De troef van het hotel: Jay, de kok. Jemig, wat kan die lekker koken. Deze salade was voor een andere gast. Absolute topper op Jay's menu: de gefrituurde oesters. Onvergetelijk.
Ayami, de vrouw van de baas (Clayton uit Canada die te druk was met chaotisch en gestresst zijn) samen met Jay. Ayami is het zakelijk talent en een uitstekende gastvrouw. Ze bracht ons op de dag van vertrek om kwart over zes 's ochtends "wel even" naar het station en gaf ons bij het afscheid ook nog even twee ontbijtpakketjes.
Dageraad in de lokale boemel.
In Oshamambe (klinkt alsof het in Afrika ligt, zoals de meeste plaatsnamen in Hokkaido) ligt meer sneeuw dan vorige week.
Stationhal. Heeft vaak iets huiselijks hier. Komt waarschijnlijk door de grote hoeveelheid foldertjes en snoezigheidjes.
In de trein vinden we deze knaap met een Rubik's Cube. Rubik's kubus was een rage in de jaren tachtig. Er zijn er 300 miljoen van verkocht. Gek genoeg leek het eenmalig. Er kwam nooit een revival. Deze jongen is dus bijzonderheid. Erger nog: zijn zusje vindt het ook een hele leuke puzzle.
Het bewijs: hij kan 'm! Wie weet is dit een nieuw begin?
De huiselijk stationshal dus. Links achterin een Oedon Soba stalletje.
Daar kun je heerlijk noedelsoep eten. De hele hal ruikt er naar.
Sneeuwruimploeg op het perron.
Het is 12 uur in de middag. In de Seikantunnel.
Ja, hoe had je daar anders een foto van willen maken?
Terug op Honshu. Blauwe daken.
We naderen Tokyo. De Fuji op de achtergrond.
In Tokyo slaat de harde stedelijke werkelijkheid meteen toe: dachten we dat in Europa de Boliviaanse panfluitband wel zo'n beetje over z'n hoogtepunt heen was... staan ze met z'n allen hier!
