Hanami 花見

Kersenbloesem. Het is zover. In het Japans: sakura 桜. In de laatste week van maart staan in Tokyo de bomen in bloei. Ook dit jaar ondanks de uitzonderlijk zachte winter keurig op tijd.


Er wordt erg naartoe geleefd. Het begint met winkels die versieringen voor het raam zetten.


De Pachinko pakt wat groter uit.

Een enkele boom begint vast. De bomen bloeien een week. Dan valt de bloesem af en komt al het groene blad tevoorschijn. Zo komt het dat de bloesem het begin van de lente inluidt. Heel duidelijk. En dat is een feestje waard. Hanami　花見 (letterlijk: bloemen kijken) is het feest van het bloesemkijken. Nu laat de natuur zich maar matig sturen dus het zou een verrassing zijn wanneer de bomen gaan bloeien. En misschien wel vanwege de Wet van Geen Verrassingen is dit dus een heel spannend verschijnsel. Toch komt het elk jaar op hetzelfde moment, dus het valt wel mee.

Toch worden de spelregels nog even uitgelegd. Het idee is om lekker te gaan picknicken onder de bloesem. Daarvoor worden blauwe zeiltjes neergelegd. Iedereen neemt wat te eten en te drinken mee. En dan heerlijk genieten. Van het mooie zicht en van de geur. De hele stad ruikt ernaar, tot onderin de metro.

Een paar dagen voor het begin van hanami.

De eerste bloesem wordt gespot. Foto's maken en naar vrienden sturen. Handig met een mobiele telefoon waarmee je foto's kunt maken en verzenden. Maar ook met knotsen van camera's.

Een vertrouwd beeld is de bento お便と, de lunchbox. De man rechts heeft een mooi doosje met vakjes met daarin sushi, rijstballetjes, groenten, omelet enzovoort. Het is de meest gangbare manier van lunchen hier. En omdat vis vers moet zijn wordt bento dagelijks op straat vanuit kraampjes verkocht. Voor 500 Yen heb je een prima lunch (€3,-).

Een ander vertrouwd universeel beeld is het openpeuteren van iets met onvermijdelijk betweterig commentaar.

Hanami is Japan ten top. En een goed feest moet je op het hoogtepunt verlaten.

Komt dat even goed uit... wij vertrekken morgen naar Nederland.

Zelfs de werklui op straat (en rechts zo'n verkeersregelaar met stokjes) doen mee met Hanami.

En natuurlijk was de afscheidslunch met Eiichi en zijn studenten een leuke gelegenheid voor Hanami.

Wij gaan nu dus op weg. Omdat veel lezers erom vragen gaat deze weblog nog eventjes door, in ieder geval tot het feest op 6 april. Blijf kijken en vooral: kom vrijdag!

Trouwpartij 結婚式

Een speciale reportage over het Wedding Village in Tokyo.

Wedding Village? Wat is dat nou weer?



In Japan kun je kiezen om traditioneel of westers te trouwen. Sommige trouwen op beide manieren op 1 dag. Traditioneel trouwen doe je in een mooie Japanse kimono in een tempel. Trouwen op z'n westers doe je in een mooie jurk in een hotel of in het Wedding Village. Stel je voor; je trouwt dan in de mooie kerk hieronder met een prachtige trap voor een adembenemende afdaling.







Je loopt vervolgens door idyllische straatjes met idyllische winkels om de felecitatie van je familie en vrienden in ontvangst te nemen; stralend van geluk.

Je werpt af en toe een stralende blik in de mooie winkeltjes terwijl je nog meer felicitaties in ontvangst mag nemen.

Ook onze viervoetige vrienden zijn van de partij.

Je zult je ondertussen wel afvragen waarom er niemand is.

Dat komt omdat er vandaag geen trouwerijen zijn.

Dit dorpje is speciaal gebouwd voor westerse bruiloften.

Alles is nep. Behalve de kerk is alles een decor, als een grote filmset. De winkels zijn nep. Met nep etalages. De winkels hebben alleen een gevel maar geen achterkant. Werkelijk niets is echt. Ook voor deze droomplek geldt: dromen zijn bedrog. Het Wedding Village is gesitueerd op een industrieterrein op Odaiba (het Amsterdam Zuid-Oost van Tokyo). Bij de uitgang stap je gewoon weer met je prachtige jurk in je Nissan Micra....op weg naar het ware huwelijksleven.

Wedding Village werd ooit ontdekt door Harold toen we hem een dagje ongecontroleerd lieten rondfietsen. ;-)

Deze trouwreportage werd u aangeboden door Rosa (een trouwe bloglezer) die ons een verjaardagskalender had meegegeven die de laatst maanden prominent in ons apartement heeft gehangen; een verjaardagskalender van Maxima; de moeder aller bruiloften.

Tabemono 食べ物

Een bekend beeld van de Japanse cultuur is dat van het 'alles namaken'. En inderdaad, daar zijn de Japanners meesters in. Het streven is om een kopie te maken die net zo perfect is als het origineel. Of beter. In een land waar tempels en huizen regelmatig verwoest werden door oorlogen, aardbevingen, het klimaat en de vastgoedmarkt is dat een goede eigenschap.

Iets anders is dat je als allochtoon de menukaart van veel eethuisjes (nog) niet kunt lezen. Het is dus een uitkomst dat op straat voor het eethuis de aangeboden waar wordt geëtaleerd. Echt eten (tabemono) heeft de imperfectie dat het verpietert. En dus maken ze in Japan een betere kopie. Die niet verpietert. Echt heel knap. Vroeger werden zulke modellen van was gemaakt, tegenwoordig van kunststof. Het gebak hierboven is zo levensecht dat ik een Japanse dame erop kon betrappen dat ze het even aanraakte om te voelen of het niet tóch echt was.


Niet alleen gebak, ook lunch met Japanse uitsmijter.


Alle varianten heerlijke noedelsoep.

Groente, rauwe vis, noem maar op.

drinken = nomimono
Zelfs frisdrank met ijsblokjes en bier met schuimkraag. Niet van echt te onderscheiden.

En het ziet er natuurlijk helemaal vers uit als er van die vershoudfolie overheen zit. Zelfs over het bier!

Knipmes

Omleiding bij Ebisu
Altijd excuus maken en even buigen. Japan is er beroemd om. Loes mailde van de week over de weerman van het NOS journaal die vertelde over een misser van de weerman in Japan. De Japanse weerdienst had de verwachting uitgesproken dat de bloesem zou gaan bloeien en dat was niet op tijd gebeurd. De weerman maakte daarvoor zijn excuses en boog (natuurlijk) even voor de kijkers.
Loes vroeg zich af of dat nou een persoonlijk drama voor de weerman is. Ik moest er een tijdje over nadenken. Tot ik me realiseerde dat excuses maken in Japan lang niet zo'n halszaak is als bijvoorbeeld in Nederland.

Koban 交番

Een Koban is een politiepost. Een klein gebouwtje met een burootje erin.
Er werken twee of drie agenten, soms maar een.


Er zijn veel kobans in Japan. Op elke kruising van enige omvang vind je er wel een. De politie is dus altijd makkelijk te vinden. Agenten doen hun werk vanuit de koban op de fiets.


Sommige kobans staan op een fijne plek.

Andere zijn wat meer 'utilitair'.

Soms zijn ze opgenomen in een groot gebouw en zie je alleen de deur.

Het idee van de koban is al heel oud. Al in de Edo periode (1600 - 1868) hielden de machthebbers van het shogunaat scherp toezicht op de samenleving. Alomtegenwoordige politie was daarbij een belangrijk middel. Er wordt wel gezegd dat de Japanse voorzichtigheid en beleefdheid daar z'n oorsprong heeft. Mensen werden ter dood gebracht om niks en onmiddelijk excuseren voor iets dat misschien verkeerd kon worden opgevat was dus van levensbelang.

Maar de koban is vooral een buitenkansje voor architecten om iets markants te maken. Deze staat in Shibuya, een druk winkelgebied. Architect is Edward Suzuki.

In dit geval moeten je collega's wel je vrienden zijn.

Deze koban lijkt geinspireerd op origami, de Japanse kunst van het papiervouwen.

Er is dus geen standaardkoban en dat is een gouden greep geweest van de gebouwendienst hier. De verleiding om zoiets kleins te standaardiseren is immers levensgroot. De kunst is nu om de opvallendste koban te maken. Of juist de onopvallendste. En die laatste staat hieronder.